De volle maan scheen helder en blauwachtig, met een zachte gloed die er als een krans omheen hing. Het was betoverend, zo mooi. De maan verlichtte het pad waarover vijf hartsvriendinnen op weg waren voor een nachtelijke duik in de Kobalten Grot. Ze hadden namelijk gehoord dat bij een heldere supermaan de grot vanbinnen helemaal blauw verlicht werd. Het zou er bijna magisch uitzien. Hoe hadden de vriendinnen kunnen weten dat die avond, in die grot, voor hen een waanzinnig avontuur zou beginnen?

Bij de zee aangekomen, glipten ze een voor een door een smalle spleet in de rotswand een kleine, ronde grot in. In het gewelf hoog boven hen was een opening waardoor een streep lucht te zien was. Voor hen golfde en danste de zee in een rustig ritme. De maan schoof stukje bij beetje voor het gat en vulde de grot langzaamaan met een licht dat de rotswanden blauw deed glanzen. Alsof ze bedekt waren met miljoenen edelstenen.
‘Wow, wat mooi!’ riep een stralende Colette. ‘Het lijkt wel magisch!’
Voor een van de anderen kon antwoorden, weerklonk een zangerige stem in de grot. Mysterieus en vriendelijk, maar bedroefd tegelijkertijd.

‘Lieve muizen uit de Bovenzeese Wereld,
luister naar mijn droevig lied.
Een gruwelijk monster bedreigt de diepzee,
en de volkeren in de diepte
redden het zonder jullie niet.
Duik in het magische water
van deze grot, het is belangrijk.
Alleen als wij samenwerken,
is er hoop voor het Kobalten Rijk.’

'Het is een zeemeermin!’ riep Nicky vol ongeloof, en ze tuurde in het water om meer van de zeemeermin te zien.
‘Zullen we erin duiken? We wilden toch al gaan zwemmen’, stelde Colette voor.
Ze pakten elkaars poten vast en doken met zijn vijven tegelijk. Eenmaal onder water, werden ze omwikkeld door een fel, zuiver licht. Toen het doofde, had elk van hen als bij toverslag een muizenissig duikpak aan en hadden ze alle vijf een vissenstaart gekregen. Ze waren zeemeerminnen!